Architectuur

Project WIGO: De comeback van stampbeton in de architectuur

WIGO 303

Publicatie

26 okt. 2024

Auteur

Leslie Vanhecke

Fotograaf

Tim Van de Velde

Eén project, twee volumes, drie materialen en vier architecten: dat is residentie WIGO in grote lijnen. Wie de villa in stampbeton laag per laag verder ontleedt, leest in de architectuur van het woongedeelte ook een boeiende wisselwerking tussen gesloten en glazen ruimtes en krijgt en passant een nieuwe kijk op wonen op de grens van open en gesloten leven.  

Over kronkelende Oost-Vlaamse plattelandswegen banen we ons een weg naar project WIGO, twee nieuwbouwwoningen die in een L-vorm het voorerf omarmen. Ze werden samengebracht in een ontwerp dat door de handen van twee architectenkoppels ging. Met enerzijds Anton Gonnissen en echtgenote Inge en anderzijds Pieter-Jan en Jovanca van CAS architecten bogen zich twee generaties over de vraag wat wonen vandaag betekent; voor de mens an sich en de toekomst van de architectuur, maar uiteraard ook specifiek voor de bouwheren Anton en Inge. Dat de wisselwerking tussen ervaring en een frisse kijk op architectuur een meerwaarde was doorheen het project, blijkt ook uit de materiaalkeuze. Die luidt onder meer de comeback van stampbeton in de architectuur in. Samen met hout en glas vormt stampbeton het trio materialen dat voor beide gebouwen werd gebruikt. Het stampbeton werd in lagen van verschillende hoogtes gegoten, het hout werd donker geolied en het glas zit vervat in ultraslanke aluminiumprofielen. 

Dat de wisselwerking tussen ervaring en een frisse kijk op architectuur een meerwaarde was doorheen het project, blijkt ook uit de materiaalkeuze. Die luidt onder meer de comeback van stampbeton in de architectuur in.

Klassieke schuurtypologie

Vanop de weg valt vooreerst het volume op dat zich haaks op de weg positioneert. Het gebouw presenteert zich als een retake van de klassieke schuurtypologie; voorts eenvoudig van vorm en een herberg voor alle niet-woonfuncties en technieken. Zo wordt het woongedeelte van dode oppervlakte bevrijd en sluiten alle woonruimten direct op elkaar aan, wat dan weer de knusheid ten goede komt. Dat dit bijgebouw door de bouwheer met een knipoog zijn ‘kerk’ wordt genoemd, begrijpen we als we het daglicht door de gitzwarte lamellen diffuus naar beneden zien vallen op de collectie rijwielen en kunstwerken die als rode draad door zijn leven lopen.

WIGO 1001

Parallel met de baan ligt het woongedeelte. Zonder hellend dak en gestript van alle aankleding toont dit volume zich in essentie als een conceptuele opeenvolging van gesloten ruimtes met open, glazen volumes ertussenin. Van aan de ingang loop je zo door een centrale gang die de keuken links en de netjes weggewerkte, praktische ruimtes rechts van elkaar scheidt om uit te monden in een opeenvolging van een open leefruimte, intieme zitruimte en de masterbedroom. Ook die laatste weet, warmpjes aangekleed met textiel, een laag balkenplafond in donkere eik en omzoomd door landschap, de balans te vinden tussen weids en geborgen wonen. Unieke features in dit geheel? Hoe je in de gelijkvloerse badkamer het venster volledig kan openschuiven zodat douchen een binnen-buitenervaring wordt. Of hoe ook het uitzicht vanuit de keuken als een uitgesneden canvas zuurstof geeft. Via de sculpturale betonnen trap ga je naar de verdieping met slaapvertrekken die de volwassenen kinderen uitnodigen tot een meerdaags bezoek. Reken ook nog een dynamisch spel tussen hoge en verlaagde plafonds en je krijgt een cocooneske, warme bolster binnen de betonnen schil van deze unieke nieuwbouwwoning.

Wi Go II066 2

Gretig handgezwaai

Tot slot dient zich een extra woord uitleg aan bij het perceel dat met een niet afgesloten, wilde tuin doorloopt in de naast- en achterliggende landbouwvelden. Enkel een lage, dikke muur uit stampbeton geeft parallel met de straat de grens aan tussen wat publiek en privaat is en gunt het voorerf een beperkte intimiteit. Beperkt, omdat het contact met de weinige passanten op de smalle kromme straat is blijven bestaan, met gretig handgezwaai tot gevolg. Zo is de voortuin ook een ontmoetingsplaats geworden en illustreert WIGO dat we letterlijk en figuurlijk niet in hokjes hoeven te denken om een woonbeleving te creëren die uitreikt en omarmt zonder te worden verzwolgen.